Author: Silvia

De kracht van samen

De kracht van samen

Posted on by Silvia

Een mooi gegeven in het werk wat ik doe is dat je in groepen terecht komt. 
In relatie met anderen ontstaat dynamiek. 
Anderen zijn spiegels die je iets over jezelf komen vertellen. 
In relatie met anderen kan je thema’s aanraken als kwetsbaarheid, grenzen, wensen, veiligheid, jezelf uitspreken, emoties voelen en uiten. 
In relatie met anderen kun je spelen en ontdekken.

En dat is oneindig boeiend, vind ik zelf. 
Hierin leer je jezelf steeds beter kennen. 

Voor mij heeft dit ongelofelijk bijgedragen aan mijn ontwikkeling. 
Het was mijn grootste angst om in groepen te zijn en te spreken. 
Vooral de kring rondgaan vond ik verschrikkelijk, dan kwam mijn beurt steeds dichterbij, alles in me ging dan tekeer, en als ik sprak wist ik helemaal niet wat ik aan het zeggen was, mijn zenuwen namen me over. 
Ik kon op zo’n moment mezelf niet voelen. 
Door dit te oefenen, door mijn angst heen, in kleine groepjes, in grotere groepen, in mijn eigen workshops, leerde ik steeds meer mijn stem te gebruiken en leerde ik mezelf te laten zien aan anderen. 
Dit bracht heel veel ontwikkeling en inzichten.

Ik merk om me heen dat er steeds meer behoefte is om te delen met elkaar, te delen wat we écht voelen vanbinnen. 
Door het te laten zien aan anderen krijg je letterlijk meer ademruimte.
Dan kan je jezelf steeds meer toestemming geven om te zijn wie je bent met alles wat je voelt in het moment. Dan ga je steeds meer vrijheid ervaren. 

En intimiteit is precies ook dat, jezelf voelen en jezelf laten zien aan de ander.
In combinatie met heel veel aanraking en lichaamstaal.
Want praten en delen hoe je je voelt is fijn, maar de taal van het lichaam en van aanraking maakt het compleet.
Hoe voelt je lijf, waar zit je ademhaling? Ben je verbonden met je eigen seksualiteit, echt verbonden met je eigen lichaam? 
Van daaruit kun je de verbinding met de ander aangaan. 
Hoe wil je aangeraakt worden, wat zijn je wensen, je grenzen? Wat zijn de wensen en grenzen van je partner.
Hoe kun je elkaar geven en ontvangen precies zoals het fijn voelt.

Hier besteed ik graag veel aandacht aan in mijn retreats en sessies. Op mijn pagina sessies of events kun je zien welke mogelijkheden er zijn om het zelf te komen ervaren.

Aan alle geliefden

Aan alle geliefden

Posted on by Silvia
Herkennen jullie dit….?
 
Als je elkaar net kent dan gaat vaak alles vanzelf. De vlam slaat over, de juiste geur, de juiste aanrakingen. Maar na een tijdje verandert alles. Het wordt saai, we doen vaak hetzelfde, de een raakt niet goed aan, de ander gaat op slot. Opeens voelt het als een opgave om met je partner te vrijen.
Onze roze bril maakt plaats voor een spiegel en als je niet in deze spiegel wilt kijken, wordt de intimiteit vaak alleen maar minder, totdat het uitdooft, totdat we op zoek gaan naar een ander, of accepteren onder het mom van een grapje, dat getrouwd zijn betekent seksloos.
 
Echt zo jammer, want hoe heerlijk is het om aan te raken, aangeraakt te worden, te voelen, te sjansen, te vrijen?
Hoe kun je dit op een fijne manier levend houden?
 
De wereld van intimiteit zoals wij die kennen is vaak gebaseerd op prestatie, we moeten presteren en de beloning is een orgasme.
De druk op de man is om een vrouw zo vaak mogelijk klaar te laten komen, en de druk op de vrouw is om sexy en shiny te zijn (voor het gemak benoem ik hier alleen man/vrouw, maar ook bij gaycouples is er prestatiedruk).
Wat een ongelofelijke druk ligt er dan op je!
Ook hebben we geleerd om ongemakkelijke gevoelens zoals schaamte, schuld, angst, onzekerheid weg te stoppen.
Dit willen we niet voelen en ook in verbinding met de ander stoppen we ze vaak weg.
“Laat ik het maar niet zeggen anders verpest ik het moment” hoor ik vaak.
Mijn antwoord daarop: als je dat aan het denken bent, is het moment al verpest. Je kan dan niet meer echt aanwezig zijn bij wat je aan het doen bent.
En dit is precies wat de stroom van intimiteit en verbinding in de weg gaat zitten als we daar niets mee doen.
 
Echte verbinding ontstaat als we onze beschermlaag afleggen en kwetsbaar en open met elkaar durven zijn.
Kwetsbaar en open over hoe je je echt voelt vanbinnen. Je onzekerheid, je verlangens, je angsten, je ongemakken.
Echte verbinding ontstaat als alles in ons mee mag doen.
Dan kun je uitproberen, ontdekken en onderzoeken.
Dan mag je het ook niet goed doen en samen uitzoeken hoe dan wel.
Dan kun je steeds meer voelen en zijn met alles wat ontstaat in het moment.
Dan kun je zonder doel met elkaar spelen en niet bezig zijn met een verwachting of einddoel.
Dan kan de stroom van seksuele- en liefdes energie tussen jullie weer op gang komen, en kun je je langzaam laten meevoeren door de verbinding die daarin ontstaat.
 
 
 
Liefde is kunst

Liefde is kunst

Posted on by Silvia

Ik werk veel met stellen of individueel met mensen die dichter bij zichzelf of bij elkaar willen komen.
Dichtbij werkelijke verlangens, stromend en bubbelend in ons lijf, luisteren naar wat ons werkelijk blij maakt.

Het begint met het leren kennen van je eigen wensen en verlangens, en deze dan ook durven delen met anderen.
Steeds weer ervaar ik dat echte verbinding ontstaat daar waar we onszelf durven laten zien aan elkaar, in kwetsbaarheid, hoe spannend dit ook kan voelen.
Het risico nemen, open en eerlijk, vooral ook naar jezelf. 
Het risico nemen om te laten weten wat voor jou belangrijk is, wat jou blij maakt, waar je onzeker van wordt, wat je spannend vindt.
Er is geen garantie dat de ander gaat reageren zoals je misschien hoopt. 
Er is alleen de garantie dat je dichter bij jezelf komt. 
En hoe dichter je bij jezelf komt, hoe meer ruimte er ontstaat om echt te gaan leven waar je blij van wordt. 
Dit geldt niet alleen in onze intieme relaties, ook in andere relaties, familie, op het werk, je hele buitenwereld spiegelt hoe jij jezelf laat zien, hoe jij voor jezelf gaat staan.
Elke relatie gaat over een balans tussen geven en ontvangen, tussen leiden en volgen, tussen rust en actie, en zo meer.

Maar het begint met de verbinding met jezelf en je eigen lichaam. Hoe verbonden ben je met de sensaties van je eigen lichaam, hoe goed ken je je eigen verlangens, wat wil je ontvangen? 
Uit je hoofd in je lijf kun je leren voelen wat je werkelijk fijn vindt, wat je wilt ontvangen, wat je kan geven, waar je weerstand zit, waar je emotie opkomt.
En als je dit allemaal mag voelen, in plaats van vermijden, komen ook de mooiste cadeautjes, diepere verbinding, lichamen die opengaan, sensaties die we misschien nooit eerder durfden toestaan. 
En dit alles is kunst! liefde is kunst! 
Of het nu tantrische aanraking of massage, een shibari sessie, een kinky play, een emotionele release of een goed gesprek is.
Het vraagt om jezelf te laten zien, om te durven, het vraagt om creativiteit en dit is best spannend, en tegelijkertijd zo bevrijdend.

Part I – The Outer Critic …

Part I – The Outer Critic …

Posted on by Silvia

This morning, before doing my normal body & soul practice “moving my body the way it wants to move with do-in tao yoga, capoeira, boxing, dancing, sensual movement and meditation’’ I got lost in facebook scrolling.

My mood went from happy and grateful for my life to a big cloud over my head of depression and what a f#$@cked up world we live in.

It was not so much all the opinions, it was the judgement and crucifixion of other people with another opinion that definitely hit me.

Also me I am not free of judgement, as this post probably also is, but It struck me how hard these written words come across, I felt it in my own body.

I am really wondering if some people pause and breathe before they throw their guts over somebody else?

Ofcourse also this is part of the world we live in, but to me it was a big confirmation as to why I removed facebook from my phone last year and why I need my daily practice.

I just did, and now I am good again, happy to start this new day

Wishing you a beautiful day full of (self) love 

No self-love is my prison

No self-love is my prison

Posted on by Silvia

Entering this new year I realize I still don’t love myself completely from deep within. Even though it is way better than it ever was and I have gone through so many layers of healing already.

First my grip on life was my personality or ego layer.
Thinking I was so smart, evolved, spiritual.
She was arrogant and told me, see we are better than them, we are so committed to the world, we see so much more, we are so holy.
But she was hiding in her iron tower, behind a hard layer of spiritual arrogance.
That part of me cracked open many years ago.

Then my scared little girl came out.
She was scared and told me see, we are not good enough, don’t know enough, others are so much more evolved, educated, on top of life…  another ego layer.
Slowly I started showing myself, in big waves of yes I am going for it and no the world is a big scary place.
And in the bad times I used my old defense mechanisms.
My additions, trying to hide, trying to numb, focusing on others.

Slowly the waves of yes I am going for it getting more and more.
I tell myself, see I am a high priestess, I am my higher self, I am not my scared little girl, I am not my personality.
I love myself.
And although I could really feel how I love myself many of the times.
Telling myself I am this or that was also a way of giving myself an identity, a layer to protect myself.

And so I am stepping into just being.
No more hiding, no more focussing on others.
No more telling myself I am better or less.
Feeling every step of the way inside myself.
Every now moment.
Realizing that nothing around me is keeping me from self-love.
Realizing that no self-love in itself is my prison.

It’s a new day

It’s a new day

Posted on by Silvia
The energy in the world is very strong at this moment, everybody can feel it, opinions, separation, it is intensifying.
It is really too much, I rather not feel it.
But… I made a commitment…
To myself, to my daughter, to all beautiful people I know, the spirit world, the universe:

I am creating a new world!

This is what I wrote in a small workgroup ‘manifesting with purpose’ some time ago:
I am love, depth, connection and playfulness.
I bring love for the body and love for spirit.
I bring shadow and light.
I am secret agent of the new world.
I am creating a new world and invite other people to join me.
I do this through workshops and private sessions and by being who I am.
I visualize and create places where this will get even more space.
It’s a new day!

And this is what I do every day.

And I feel very blessed to be connected to so many beautiful others, who are living life from a space of love and connection.
Creating, sharing, helping, wanting the best for the world.
I know together we will continue to bring so much more of this.
Love rules!
Vulnerability

Vulnerability

Posted on by Silvia
I am so loving that we are heading into this new world where expressing, loving, opening up, showing ourselves with every feeling we have is more and more allowed and even appreciated.
We can express our sexuality, our creativity, our intellect, our inner being, our emotions, our uniqueness.

But all this also comes with learning ‘how to’ express from our authentic being.
Who is this being?
We have learned to cover up, think twice, don’t show, shut up and more…
And so we are learning to connect to and expand from a place we don’t really know.

We are discovering our deepest inner worlds, the shadow and the light, our small and our big…. if we allow it.

Being able to show all this inside turbulent, emotional, not so happy part of me and show my vulnerability to others and take it out of my shadow where it wasn’t allowed, I could heal the shield I had around me to cover up my pain.

Crying on a friends lap or sharing my deepest fears, showing my feeling of total worthlessness, has totally softened me and made me love myself more and more.
Going past my fears and show up for everything that wants to happen or be expressed in my life is another big one that has really changed my world.

I still struggle with days where I don’t like myself, but I can now hold myself more and more when I feel that way. Having been able to show this to others has helped me to love and hold myself more.

I can now sit with myself, dance with myself, play with myself and cry while doing it, and give myself the nurturing I need.
I am proud of myself for facing it all.
Thank you so much to all fellow travellers on this journey!
Honoring my father and all men

Honoring my father and all men

Posted on by Silvia
Today I want to honor my father and all men.
Today one year ago I saw my father for the last time on his birthday, 2 weeks later he died.
I felt a relieve for him, no more suffering, and also i felt a relieve for myself.
I never liked my father, he was hard and verbally fucked my brain and self confidence when i was young.
Very touching in the last years he became more soft.
But his earlier behavior made me look down on men in general.
I thought men were the inferior kind of humans and felt arrogant and hard towards men.
(Probably this also has to do with the long history and lineage of patriarchy in which men ruled the world).
Luckily I grew up with a very nice brother who changed my view on men just a little.
Also I always attracted nice and good hearted lovers and boyfriends.
But I could not see the real value men bring.
How I perceived men really only changed when I started my tantric path and became soft myself.
Now I can see the beautiful energy men bring, the grounding, the care taker, the spaceholder, the rock, how they try hard to understand women, the simplicity.
The death of my father created space in myself for my own inner soft masculine to rise.
handtekening
Finally me

Finally me

Posted on by Silvia

My life has been like a twilight zone, a world I was taught was real and my own world and reality but not knowing how to live and express it.
I did not learn how to feel myself, or how to go my own way, I was taught to control and plan my life.

The past years my intention was ‘to get out of my own way’ and by that I meant, the me I was taught was me.
I had to become so quiet I could finally really hear my own voice and feel myself.
And suddenly all the pieces start to fall into place. Everything I have done so far in life falls into the puzzle.

I have always been into spiritual practice and looking for who I really am, in relation to others and the world.
And so I searched and searched, lived a thousand lifetimes, different careers, workshops, travelled the world, did a lot of dancing and martial arts and disciplining the body, exploring sexuality and relationships, so many friendships and groups I was and am part of.
And many times I was part of it, but at the same time I felt very lost.
I had searched everywhere but I really did not have a clue, I was in deep pain emotionally. My personality or ego shield was crumbling.
I numbed myself. And all the time all I was really looking for was myself.

Luckily I have a couple of life time friends (and they only multiply) that have always seen the real me and always uplifted my spirit by expressing their trust and love for me (thank you for that)

Lately I can really feel me. And I feel I want to share so much more of me with the world.
My work and life now is really an expression of everything I have learned along the way.
In this world we all have names for what we do, workshop facilitator, business manager, whatever.
And I feel non of them and I feel part of it all, like a domino.
So I call myself a mother, a lover, a facilitator, a friend, a world citizen, a dancer, a flower, just me. Finally me!

Surrender to life

Surrender to life

Posted on by Silvia

It is now 7 years ago since I surrendered myself to whatever wants to unfold in my life. I was struggling with a lot, did work that was not me and I did not know how to get out. So I started asking show me why am I here, how can I be of service to this world.

The only thing I knew, I wanted to create more freedom and love in this world and I wanted to step out of the world I was taught was real but was not me. And during these past years I died, cried, have felt all of my emotions, all of my insecurities, caught myself trying to control whatever wanted to unfold, wanted to express myself but was so scared, but realized that by opening myself I started giving and receiving so much more love.

First shibari came by, I was very confused why shibari, something that was still so ‘hidden’, I really had to expose myself. But it was instant love and it took me into a path I had no idea which way I would go.
Now I know it taught me how to be vulnerable, how to feel again and how to surrender to life itself.

My life evolved into facilitating and assisting workshops that free up our mind and body, our conditioning, kink, shibari, or tantra. I have assisted in many workshops and learned so much, thank you for that especially Ruby May.

I started doing private sessions with couples who share with me their deepest and darkest shadows and longings.
I work with individuals exploring themselves and learning to love themselves.
A lot of trauma lays in everybody and in opening myself to whatever wants to unfold I find myself transforming my own and other people’s trauma.

And every time I am in a session or when I am in a workshop space my heart is jumping up and down and I feel I really have to do this.
Every time I see somebody sink into their body, open up, lighting up, go wild and feel uncontrollable pleasure or really love themselves and each other, I know why I do this. Every time is so special. Every time is so humble.
And also sometimes it is not there, maybe not the right time and then nothing happens, or resistance comes up, but that is part of it too.
It is opening up over and over again, opening in vulnerability in order to be really present.

The past year I had the opportunity to sink into whatever wants to unfold even more (..thx baby)
I needed to become really quiet to hear my own voice.
So many ideas were running through me, and I told myself I had to just go for it, face my fears, work harder, push further (demons from my past)
And sometimes that is just not what you need.
Sometimes yes, but sometimes really no. Sometimes you just have to wait and be very quiet.
I needed to slow down and take it step by step and really let everything bubble up from deep within.
I had to learn to listen to my own voice and really hear what she has to say and still sometimes it gets blurry with so much going on around us, but that’s ok as well